Pierwsze godziny po udarze to czas decydujący o zdrowiu i życiu. Pacjenci w stanach wymagających stałego monitorowania trafiają w pierwszej kolejności na tzw. „udarówkę”. Właściwa terapia logopedyczna rozpocznie się dopiero po ustabilizowaniu stanu pacjenta, co nie znaczy, że taka osoba pacjencka nie może być (za zgodą lekarza) odwiedzona przez specjalistę lub bliskich. Pierwszy kontakt, przy łóżku chorego, ma ogromne znaczenie. To, oprócz stymulowania i pobudzania neuroplastyczności mózgu, nawiązanie relacji terapeutycznej: przedstawienie się, informacja gdzie pacjent jest i co się w tej chwili dzieje.
Co jako terapeuci / Rodzina możemy dla takiej Osoby zrobić JUŻ TERAZ?
BĄDŹ PRZY MNIE - obecność drugiej osoby, dotyk jej dłoni często koi pacjenta, który- jeśli ma nawet szczątkową świadomość tego, co się dzieje, ma prawo do dezorientacji i strachu
MÓW DO MNIE - jak wyżej- czuła obecność jest niezwykle potrzebna. Wiele razy mówiąc „dzień dobry, jestem Ania, jestem logopedką, pomogę Pani/Panu”, zyskiwałam zaufanie pacjenta już w trakcie pierwszego kontaktu. Zdarzało się, że pracowaliśmy potem wspólnie przez kolejne dni, a nawet tygodnie i miesiące, kiedy odwiedzili mnie w poradni.
KOMUNIKUJ DOTYK / TŁUMACZ CO WYKONUJESZ - pacjent czuje i potrzebuje komunikatu, że nie dzieje mu się krzywda. Nie infantylizuj, nie mów lekceważąco.
TRAKTUJ MNIE JAK CZŁOWIEKA - jeśli jesteś specjalistą_tką, przedstaw się, powiedz kim jesteś i po co tu jesteś. Nie wykonuj czynności bez uprzedzenia o niej, chyba, że sytuacja wymaga szybkiego działania. Szanuj granice i godność osoby, którą się zajmujesz.
Po prostu bądź. To daje więcej, niż myślisz
Ania
Comments